بهترین مدل خوابیدن چیست؟

خواب خوب شبانه مهم است؛ زیرا اجازه می‌دهد بدن شما بهترین عملکرد خود را داشته باشد. خواب، منابع انرژی بدنتان را شارژ می‌کند، بنابراین وقتی بیدار می‌شوید احساس خوبی دارید، بهتر می‌توانید تمرکز کنید و احساس انرژی بیشتری می‌کنید.

همچنین خواب به مغزتان کمک می‌کند اطلاعات را پردازش کرده و حافظه را تقویت کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به همین دلیل خواب خوب و باکیفیت شب می‌تواند کمکتان کند چیز‌های مربوط به روزی را که سپری کرده‌اید بهتر به‌خاطر بسپارید.

خواب خوب برای سلامت بلندمدت مغز خیلی اهمیت دارد. طی خواب مغز شما سموم و پروتئین‌های آسیب‌دیده را از طریق سیستم لنفاوی به‌خصوصی که به آن سیستم گلیمفاتیک (g-lymphatics) می‌گویند دفع می‌کند. سیستم گلیمفاتیک سیستمی از رگ‌های لنفاوی است که سموم و ضایعات مغز و نخاع را دفع می‌کنند. این سیستم بخشی از سیستم لنفاتیک است که به انتقال مایع لنف و سلول‌های ایمنی در بدن کمک می‌کند. سیستم گلیمفاتیک کمک می‌کند تا پاتوژن‌ها و سموم از مغز و نخاع تخلیه شده و سطح سلول‌های ایمنی در سیستم عصبی مرکزی تنظیم شود.

با وجود اهمیتی که خواب دارد، همیشه هم راحت نیست که خواب خوبی داشته باشیم و ممکن است برای به خواب‌رفتن یا در خواب ماندن یا صبح خیلی زود بیدارشدن به مشکل بربخوریم و طی روز احساس خستگی و سستی کنیم. تقریباً نیمی از افراد بزرگسال گاهی دچار بی‌خوابی می‌شوند و ۱۰ درصد از افراد دچار مشکل مزمن بی‌خوابی هستند.

شاید این سؤال شما هم باشد که در چه وضعیتی بخوابید تا خواب شما بهترین کیفیت را داشته باشد و به سلامتی‌تان کمک کند. در این مطلب به مزایا و معایب هر یک از وضعیت‌های خواب می‌پردازیم: به پشت خوابیدن، روی شکم خوابیدن و به پهلو خوابیدن

به پهلو خوابیدن می‌تواند ریفلاکس را نیز کاهش دهد؛ اما به این شرط که به پهلوی چپ بخوابید. البته به پهلو خوابیدن می‌تواند درد شانه را در سمتی که روی آن می‌خوابید بدتر کند.

به پشت یا روی کمر خوابیدن

به پشت خوابیدن بهترین مدل خوابیدن برای ستون فقرات است. این مدل خوابیدن کمک می‌کند تا ستون فقرات شما تراز مناسبی داشته باشد. اگر دچار آرتریت و درد مفاصل هستید، به پشت خوابیدن کمک می‌کند از فشار وارد بر لگن و زانوهایتان نیز کم شود. به پشت خوابیدن همیشه هم راحت نیست، بنابراین شاید طول بکشد تا به این مدل خوابیدن عادت کنید.

اگر کمردرد یا گرفتگی کمر دارید، چند نکته برای به پشت خوابیدن وجود دارد:. سفتی تشکتان باید مناسب باشد، می‌توانید لایهٔ دیگری از فوم زیر آن بگذارید یا چندلایه از روی تشک کم کنید تا سفت‌تر شود. اگر تشک خوابتان نرم باشد، حمایت کمتری از کمرتان می‌کند و دچار کمردرد خواهید شد.. از بالش یا بالش‌هایی برای زیر سر و گردنتان استفاده کنید تا ستون فقراتتان وضعیتی خنثی داشته باشد. بدین ترتیب تراز ستون فقرات و گردنتان حفظ شده و حمایت خوبی از کمرتان هم می‌شود. شما باید به بالش‌های اضافی زیر سرتان به‌راحتی دسترسی داشته باشید تا طی شب اگر لازم شد بتوانید راحت ارتفاع بالش‌ها را تنظیم کنید.. برای اینکه نواحی که دچار پیچ‌خوردگی عصب‌هاست تحت‌فشار قرار نگیرند، بالش کوچکی بین کتف‌هایتان قرار دهید تا هم فشار از روی نقاط حساس مثل عصب سیاتیک برداشته شود و هم گردش خون مناسبی برقرار باشد.. برای حمایت بهتر از کمر، یک بالش بزرگ زیر زانو‌ها بگذارید؛ و حالا معایب به پشت خوابیدن:

اگر به پشت بخوابید بیشتر ممکن است خوروپف کنید. برای بعضی از افراد، تغییر عادت خواب از به پشت خوابیدن به روی شکم خوابیدن کافی است تا خوروپف نکنند. همچنین اگر آپنه خواب دارید این مدل خوابیدن برایتان مناسب نیست، چون می‌تواند انسداد راه‌های هوایی را تشدید کند. یک امتیاز دیگر به پشت خوابیدن این است که اگر زیر سرتان را با بالش‌های متعدد بالاتر بیاورید، از علائم ریفلاکستان کاسته خواهد شد.

روی شکم خوابیدن

دوست دارید روی شکم بخوابید؟ خوب است بدانید وقتی روی شکم می‌خوابید بالاتنه‌تان قوس نادرستی به داخل بالش می‌گیرد و در نتیجه کمر و ستون فقراتتان وضعیت درستی نخواهد داشت. به همین دلیل اگر کمردرد یا گردن درد دارید روی شکم خوابیدن مدل درستی نیست. یکی از مزایای روی شکم خوابیدن این است که خوروپف را کمتر می‌کند و اگر آپنه خواب دارید، مدل سالم‌تری برای خواب است. روش شکم خوابیدن برای افرادی که ریفلاکس دارند هم مناسب نیست.

اگر نمی‌توانید عادت روی شکم خوابیدن را اصلاح کنید، یک بالش زیر بالاتنه‌تان بگذارید تا ستون فقراتتان وضعیت خنثی‌تری پیدا کند. اگر از بالش استفاده می‌کنید، حتماً بالشی کم‌ارتفاع و پهن باشد. بالش بلند، تراز طبیعی بدنتان را به هم می‌ریزد و باعث قوس نادرست کمر می‌شود. روی شکم خوابیدن باتوجه‌به تحت‌فشار قرارگرفتن صورت روی بالش باعث ایجاد چین‌وچروک روی پوست صورت هم می‌شود.

به پهلو خوابیدن

طبق آمار، شش دهم افراد به پهلو می‌خوابند. یکی از خوبی‌های به پهلو خوابیدن این است که خوروپف را کمتر می‌کند. همان‌طور که گفتیم اگر به پشت بخوابید احتمال خوروپف کردنتان بیشتر است؛ زیرا این مدل خوابیدن اجازه می‌دهد بافت حلق پایین بیفتد و راه هوایی را مسدود کند. اما وقتی به پهلو می‌خوابید، بافت نرم زبان و حلقتان به‌اندازه کافی شُل شده و احتمال انسداد راه‌های هوای خیلی کمتر می‌شود و در نتیجه بهتر می‌توانید تنفس کنید.

به پهلو خوابیدن می‌تواند ریفلاکس را نیز کاهش دهد؛ اما به این شرط که به پهلوی چپ بخوابید. البته به پهلو خوابیدن می‌تواند درد شانه را در سمتی که روی آن می‌خوابید بدتر کند. به پهلو خوابیدن مثل روی شکم خوابیدن می‌تواند چین‌وچروک‌ها را در سمتی از صورت که به آن طرف می‌خوابید و صورتتان به بالش سابیده می‌شود افزایش دهد.

واقعیت این است که وقتی می‌خوابید بدنتان فقط استراحت نمی‌کند و خیلی کار‌ها انجام می‌دهد. وقتی در خواب هستید، بدنتان سلول‌های آسیب‌دیده را ترمیم می‌کند، با عفونت‌ها می‌جنگد، بافت‌های جدید را رشد می‌دهد و خیلی کار‌های دیگر! بنابراین خواب خوب از خیلی جهات اهمیت دارد.

خواب کافی و باکیفیت شما را خوش‌اخلاق‌تر، هشیارتر و متمرکزتر می‌کند. همچنین خواب خوب باعث نشاط و جوان‌سازی می‌شود. از آن طرف، اگر خوب نخوابید دچار مشکلاتی در سلامتی خود خواهید شد، از جمله چاقی، بیماری‌های قلبی و دیابت.

نکتهٔ مهم دیگر در مورد خواب اینکه مدل خوابیدنتان هم مطرح است. اگر کمردرد یا ریفلاکس دارید یا خوروپف می‌کنید، بعضی از مدل‌های خوابیدن برای شما مناسب‌ترند. این نکته را یادتان باشد و مدل مناسبی از خوابیدن را برای خود انتخاب کنید.

منبع: تبیان

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: خواب نوع خوابیدن مدل خوابیدن روی شکم خوابیدن پشت خوابیدن خواب خوب بالش ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۲۲۴۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۷ عاملی که که علائم بیماری پارکینسون را بدتر می‌کنند

ایتنا - بیماری پارکینسون وضعیتی است که منجر به مشکلاتی در حرکت، خواب، سلامت روان و غیره می‌شود. هیچ درمان کاملی تا کنون برای آن ابداع نشده است، اما داروها و درمان‌هایی برای کاهش علائم آن مانند لرزش، مشکل در صحبت کردن و انقباضات دردناک عضلانی وجود دارد.
بیماری پارکینسون چیست؟
این بیماری یکی از شایع‌ترین اختلالات سیستم عصبی به حساب می‌آید که نخستین بار از سوی دانشمند بریتانیایی دکتر جیمز پارکینسون در سال ۱۸۱۷ میلادی توصیف شد و نام وی بر روی این بیماری قرار گرفت.

در پارکینسون، که یک بیماری پیشرونده مزمن است، افراد مبتلا به لرزش در اندام‌ها و کندی حرکت می‌شوند. در ادامه روند بیماری مبتلایان ممکن است دچار اختلالات حافظه و تغییر رفتاری شوند. این در شرایطی است که مشکلات روان از جمله استرس و افسردگی نیز در مبتلایان بسیار شایع است و حدود یک سوم این افراد با دیابت دست و پنجه نرم می‌کنند.

دکتر آدیتیا گوپتا، جراح مغز و اعصاب، در این باره می‌گوید: «این بیماری زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های عصبی در مغز، به ویژه در بخش ‘توده سیاه’ به تدریج از کار می‌افتند یا می‌میرند. این سلول‌ها دوپامین تولید می‌کنند که یک انتقال‌دهنده عصبی ضروری برای هماهنگی حرکات بدن است. با کاهش سطح دوپامین، افراد مبتلا به پارکینسون دچار لرزش، سفتی، کندی حرکت و اختلال در تعادل و هماهنگی اجزای بدن می‌شوند.»

علت دقیق بیماری پارکینسون هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که عامل ژنتیکی می‌تواند در ابتلا به آن نقش داشته باشد.

سن یک عامل خطر مهم در پیدایش این بیماری است. پارکینسون عموما برای سنین پس از ۶۰ سال مشاهده می‌شود اما بر اساس آمارها حدود ۵ تا ۱۰ درصد افراد حتی پیش از ۵۰ سالگی هم به این بیماری مبتلا می‌شوند. در اروپا تخمین زده می‌شود بین ۱ تا ۲ درصد از افراد بالای ۶۵ سال مبتلا به بیماری پارکینسون باشند.

علائم بیماری پارکینسون چیست؟
علائم بیماری پارکینسون می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد اما معمولا شامل مواردی نظیر لرزش به خصوص در دست‌ها، بازوها یا پاها، سفتی یا به اصطلاح چوب‌شدگی عضلات، کندی نابهنجار حرکت ماهیچه‌ها یا کندی حرکت، بی‌ثباتی وضعیتی که منجر به مشکلات در حفظ تعادل می‌شود، تغییر در گفتار، نوشتار یا حالت چهره است.

علاوه بر اینها علائم اختلال در روان فرد نیز نظیر افسردگی، اضطراب و اختلالات خواب می‌توانند از جمله اختلالات در خواب باشند.

 

چه چیزی می‌تواند علائم بیماری پارکینسون را بدتر کند؟
در صورت ابتلا به پارکینسون، مواردی وجود دارند که می‌توانند این بیماری را بدتر کنند. این عوامل عبارتند از:

۱. استرس: واکنش طبیعی بدن به استرس شامل افزایش تنش عضلانی و بالا رفتن ضربان قلب است که می‌تواند باعث تشدید لرزش و سفتی عضلات در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون شود.

تکنیک‌های مدیریت استرس مانند تمرکز حواس، مدیتیشن و تمرین‌های تمدد اعصاب می‌توانند با تقویت و آرام کردن سیستم عصبی به کاهش این اثرات کمک کنند.

۲. کم‌خوابی: خواب ناکافی یا بی‌کیفیت، ریتم طبیعی بدن را مختل می‌کند و منجر به افزایش خستگی و بدتر شدن علائم حرکتی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می‌شود. فراهم کردن زمینه خواب خوب و رسیدگی به اختلالات خواب با کمک پزشک برای مدیریت علائم پارکینسون بسیار مهم است.

۳. بیماری یا عفونت: هر گونه بیماری یا عفونت می‌تواند استرس بیشتری را بر بدن وارد کند و منجر به بدتر شدن موقت علائم پارکینسون شود. برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مهم است که به سرعت به هر گونه بیماری یا عفونت رسیدگی کنند و مراقب حفظ سلامت کلی خود باشند.

۴. زمان یا دوز دارو: زمان و دوز مناسب داروها برای مدیریت موثر علائم پارکینسون ضروری است. اگر داروها طبق دستور مصرف نشوند، در کنترل علائم ممکن است نوسان رخ دهد.

۵. تغذیه نامناسب: سوءتغذیه یا کم‌آبی می تواند بر جذب دارو و سلامت کلی تأثیر بگذارد و به طور بالقوه علائم پارکینسون را بدتر کند. حفظ یک رژیم غذایی متعادل متشکل از غذاهای مغذی می‌تواند موثر باشد و اثربخشی داروهای پارکینسون را افزایش دهد.

۶. عدم تحرک: فقدان فعالیت بدنی می‌تواند به سفتی و ضعف عضلانی و بدتر شدن علائم حرکتی کمک کند. این در حالی است که ورزش منظم و حرکات کششی می‌تواند به بهبود تحرک، تعادل و عملکرد کلی بدن کمک کند. ترشح اندورفین در نتیجه ورزش نیز می‌تواند به کاهش علائم افسردگی و اضطراب یاری برساند.

۷. داروهای خاص: برخی داروهای خاص مانند داروهای ضد روان‌پریشی، ضد تهوع و ضد افسردگی می‌توانند با سطح دوپامین تداخل کرده یا علائم حرکتی را تشدید کنند.

علائم پارکینسون چگونه مدیریت می‌شوند؟
مدیریت علائم پارکینسون معمولاً شامل ترکیبی از داروها، فیزیوتراپی، گفتار درمانی و اصلاح سبک زندگی است.

داروها با افزایش سطح دوپامین در مغز یا تقلید اثرات آن، علائم حرکتی را کم می‌کنند. فیزیوتراپی و برنامه‌های ورزشی از طرف دیگر می‌توانند تحرک، انعطاف‌پذیری و تعادل را بهبود بخشند.

همزمان گفتار درمانی می‌تواند در برخورد با مشکلات گفتار و بلع کمک کند. گروه‌های حمایتی و مشاوره نیز می‌توانند توصیه‌های عملی برای مقابله با چالش‌های زندگی با پارکینسون ارائه دهند.

کارشناسان می‌گویند برای تنظیم برنامه‌های درمانی و رسیدگی به هرگونه علائم یا عوارض مرتبط با بیماری پارکینسون، نظارت منظم توسط پزشک ضروری است.